Δορυλαίου Δαμασκηνός: “Νικηφόρος, ο άνθρωπος του Θεού”

νδρες νομαστο ν δυνάμει, βουλεύσονται ν συνέσει ατν…

  γούμενοι λαο… Πάντες οτοι ν γενεας δοξάσθησαν κα ν τας μέραις ατν καύχημα… οτοι νδρες λέους ν α δικαιοσύναι οκ πελήσθησαν… κα δόξα ατν οκ ξαληφθήσεται. Τ σμα ατν ν ειρήν τάφη κα τ νομα ατν ζ ες γενεάν [Σειράχ μδ΄3-15].

  Τ νομα ατν ζ ες γενεάν.

  Δν εναι κτίμηση!

  Εναι βεβαιότητα!

  Ταυτόσημη μ τ «Δίκαιοι ες τν αἰῶνα ζσι, κα ν Κυρί μισθς ατν » (Σοφ. Σολομ. 5,15)

  Καθημεριν ντοπίσιμη στς μορφς τν καθ΄ κάστην γενεν εαρεστούτων τ Κυρί.

  δίως, στς μέρες ατές τς χαλεπές, πο μαρτία πλεονάζει κα Χάρη περπερισσεύει…

  Στς μέρες ατς τς λόφρονες κα ντιπνευματικές, μέσα π τν καύσωνα τς πιστίας κα τν πυρκαϊ τς αποστασίας, λο κα κάποια μορφ γιασμένη ναδύεται, λλοτε μ τν πανορθόδοξη ναγνώριση τς γιότητός της κα λλοτε μ τν ναχώρησή της π τν κόσμο τοτο τς φθορς…

  Κα εναι ντως θαυμαστό!

  κατ σάρκα θάνατος νς σκεύους κλογς το Κυρίου, γνώστου στος πολλούς, μ προσφορά κα δράση σαποστόλου, μ πλθος πνευματικν χαρισμάτων κεκοσμημένου, μ τν θύραθεν κα κατ Χριστν σοφίαν περιβεβλημένου, μ παιδαγωγικ κα κατηχητικ δεινότητα πεπροικισμένου, μ γνήσιο Εκκλησιαστικ θος καφρόνημα πεποικιλμένου, γίνεται πρόγευση κα προτύπωση τς ν Οραν δόξης του κα δικαίας παρ Κυρίου μισθαποδοσίας του!

  ταν Τρίτη, 27 ουλίου 2021, ταν πολυσέβαστος Μητροπολίτης Κινσάσας Νικηφόρος, πέστρεψε στν γκαλι το Πατέρα Του, τν ποο γάπησε ξ λης ψυχς κα διανοίας του κα ναλώθηκε γι τ σωτηρία τν πιστν κα γι τ δόξα τς κκλησίας Του.

  Φιλόθεος κα φιλάγιος, φιλόπονος κα φιλακόλουθος, φιλάδελφος κα φιλεύσπλαχνος, «ταπεινς τ καρδί» φρονοσε τ ψηλά, ελκετο π τ ψηλά…

κα δόξα ατο πρ πάντας νθρώπους…

  Τεράστια δη βιβλιογραφία συγκροτεται μ θέμα τ πρόσωπο το ταπεινο διακόνου το Θεο, Μητροπολίτου Κινσάσας Νικηφόρου το Μικραγιαννανίτου, ποος στν πόλη το γίου Δημητρίου, τν Θεσσαλονίκη, γεννήθηκε, στν ερ Μον τς μετανοίας μας, τς γίας Τριάδος Τζαγκαρόλων, τ μοναχικσχμα δέχθηκε, στ γιώνυμο ρος σκήτευσε κα δίδαξε, στν λβανία κα τ Κογκό ψυχς πρ Χριστοῦ ζώγρησε…

  πήρξε ς ληθς «νθρωπος το Θεο», το ποίου πας λόγος ττται κφράσαι σπεύδων τ χαρίσματα, τν δράση, τς ρετς κα τν προσωπικότητά του!

  Γι τν ποο, σχατος γώ, τ επω κα τ λαλήσω;

  Τόσες μέρες πέρασαν π τν κοίμησή σου, κι κόμα προσπαθ λέξεις κατάλληλες ν βρ, τ μορφ σου ν μνήσω κα μ’ νθη λόγου, ς πρέπει της, ν τν καταστολίσω.

  μίλησαν, βέβαια, κα γραψαν πολλ κα καλά, πολλοί, βελτίονες κα ξιώτεροι μο.

  Τ νομά σου, Γέροντά μου, δεδόξασται ν ρετ κα γιότητι…

  μνήμη σου ζωντανή, τόσο πο δν μπορ κόμα τὸὄνομά σου στ Δίπτυχα τν κεκοιμημένων νμεταφέρω, οτε τ φωτογραφία σου μετ τν τεθνεώτων ν ντάξω…

  Καθημεριν νωτίζομαι τ γλυκι φωνή σου κα θέλγομαι π τ κάλλος τ πνευματικ τς μορφς σου!

  σουν, εσαι κα θ εσαι τ στήριγμα κα τ καύχημα τς ερς μας Μονς, εγενέστερος καρωματικώτερος τς ρήμου της νθός, τ καμάρι, επρέπεια κα τ καύχημά της!

  π τ πρτα σου βήματα, τ 1970, Πατέρα μου, συνοδοιπόρος πνευματικς το ειμνήστου Καθηγητ τς Έκκλησιαστικς Σχολς Κρήτης, πο δρευε στ Μοναστήρι μας, τν Γέροντα Δανιήλ τν Σάμιο, κα μέχρι τν τελευτή σου, ἡἀγάπη σου πρς τ Μοναστήρι μας διαρκής.

  Διακόνησες μ υϊκ φοσίωση κα αταπάρνηση τν μακαριστ Μητροπολίτη Κυδωνίας κα ποκορώνου, κυρ Νικηφόρο Συντζανάκη.

  Κα μερίμνησες στε νὰἔχεις πρέσβεις στν Οραν ν σὲ ὑποδεχθον, τος σίους τς Μονς μας, Γεράσιμο κα κάκιο, τος Νέους σκητές, ο ποοι σ σένα φείλουν τν ν νθρώποις τιμ κα μνησή τους.

  Κα ταν φυγες π το Μοναστήρι, κα σν περιστέρι κούρνιασες  στά πόκρημνα βράχια τς Μικρς γίας ννας κοντ στν Γέροντα Γεράσιμο τν μνογράφο, ποτ δν μς ξέχασες, ποτ δν λησμόνησες τν ρχὴ καί φετηρία τς πνευματικς σου ν τ κόσμ πορείας.

  Πάντοτε εγνώμων γι σα σο πρόσφερε, πικοινωνία σου μ τ Μονή μας συχνή, τό νδιαφέρον σου γι’ ατν συνεχές!

  Γι μένα δέ, τν λάχιστο, Γέροντά μου, θ εσαι πάντοτε ρχόμενος…

  πως τότε, ταν δεχόμουν, νάξιος, τν σ πίσκοπον χειροτονία π τν χαριτοδότιδα δεξιτοῦ Οκουμενικο μας Πατριάρχου, κα ρθες στ Βασιλεύουσα τν Πόλεων, μ τ φτερ τς πατρικς σου πρς μ γάπης.

  Προσπάθησα, κατ τ νθρώπινα, ν καθυστερήσω τν πιστροφή σου στν Οράνια Πατρίδα μας….

  Παρακάλεσα, κέτευσα, τν Φιλανθρωπότατο Διοικητ το γίου ρους, ντιμώτατο κ. θανάσιο Μαρτίνο, ν συνεισφέρει, πως κα σο διος Μέγας το Γένους μας κα τς κκλησίας ξέρει, λλά….

  λλις τ θέλησε Θεός!

  Ν εναι δοξασμένο τὸὌνομά Του κα τ μνημόσυνό σου ες γενεάν κα γενεάν!

  ετοφωλι τς γίας ννας ως τς δευτέρας κα δεκάστου Παρουσίας το Κυρίου μν ησοΧριστο, σ ξενοδοχε «τν γλυκύν, τν πράον, τν μειλίχιον νθρωπον το Θεο», τν «πιστό διάκονο τοῦ λαο» κα πρς τν Ζωοδότη Κύριο πρεσβευτή πάντων μν βοώντων:

  Μον γάλλεται τν Τζαγκαρόλων,

ς προστάτην νν κεκτημένη,

Νικηφόρον τν κ ταύτης ρμώμενον,

ς ποστόλου τν τάξιν νέλαβεν

κα τν Χριστν ες θνη κήρυξεν!

Τούτου, Κύριε, τς κεσίας πρόσδεξαι,

υόμενος μς κ πάσης περιστάσεως!

 

ΔΟΡΥΛΑΙΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ