Ἵνα πάντοτε πᾶσαν αὐτάρκειαν ἔχοντες, περισσεύωμεν εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν
Σέ μιά ἐποχή, κατά τήν ὁποία τό «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γάρ ἀποθνήσκομεν» ἔχει γίνει σύνθημά μας καί ἄφρων τρόπος ζωῆς, ἐνῶ τό «οὐκ ἐπ` ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» ἔχει παντελῶς λησμονηθεῖ, ἄν δέν ἔχει θλιβερῶς λοιδορηθεῖ, ὁ μακαριστός ἤδη ὁμοτράπεζος τοῦ Οὐρανοῦ Ἐπιφάνιος ὁ Μυλοποταμινός, μέ τήν ἰδιότητά του, τοῦ μοναχοῦ καί τοῦ μάγειρα, ἦρθε νά μᾶς θυμίσει καί σέ ὅλο τόν κόσμο νά κηρύξει τό μέτρο καί τήν ἁρμονία τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Μοναχισμοῦ.
Ἀκροβατώντας ἀνάμεσα στά δύο ἄκρα, τῆς γαστριμαργίας καί τῆς αὐστηρῆς νηστείας, ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος μετέτρεψε τήν λιτή ἁγιορείτικη διατροφή σέ δίαιτα παγκοσμίως γνωστή.
Χωρίς νά παύσει ποτέ νά πιστεύει ὅτι πρώτιστος σκοπός τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι νά χορτάσει τήν πείνα τήν ὑλική, ἀλλά πρωτίστως τήν πείνα τήν πνευματική, μέ τή βασισμένη σέ ἁπλά, φθηνά καί ὑγιεινά ὑλικά τῆς μαγειρικῆς του, ἀπέδειξε ὅτι ὁ σημερινός ἄνθρωπος, ἐγκλωβισμένος μέσα στή φιλαυτία του, ἔχασε τήν αἴσθηση τῆς πείνας τῆς πνευματικῆς, ἀπώλεσε τήν ἀγωνία γιά τό πραγματικό νόημα καί τόν ἀληθινό σκοπό τῆς ζωῆς.
Χωρίς νά τό διαισθάνεται, πεινασμένος πνευματικά, θέλησε νά κορέσει τήν πείνα του ὑλικά καί ὁδηγήθηκε σέ ἀδιέξοδα τραγικά!
«Πεινώντας» γιά φαγητό, γιά ροῦχα, γιά διασκέδαση, γιά δύναμη καί γιά ἐπίδειξη, ξέχασε νά «πεινάσει» γιά ἀγάπη, γιά δικαιοσύνη, γιά ἀλήθεια, γιά ἐλευθερία καί ἔκλεισε τίς πόρτες τῆς ψυχῆς του στό Λόγο τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ὁσιακή μορφή τοῦ Γέροντα Ἐπιφανίου σελαγίζει στόν πνευματικό οὐρανὀ τῆς Ὀρθοδοξίας καί σηματοδοτεῖ τό κοσμοσωτήριο μήνυμα τῆς θείας Ἐνανθρώπησης, πού δέν εἶναι ἄλλο παρά ὁ καθαγιασμός τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς φύσης.
Τό φαγητό δέν εἶναι πλέον αὐτοσκοπός ἀλλά μέσο εὐχαριστίας καί δοξολογίας πρός τό Θεό.
Ἡ τράπεζα τοῦ ὑλικοῦ φαγητοῦ γίνεται προέκταση τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ «δείπνου τοῦ μυστικοῦ», ὅπως δηλώνεται καί ἀπό τήν κτηριακή σύνδεσή της μέ τό Καθολικό τῶν Ἁγιορείτικων Μονῶν, ὅπου ἡ ὑλική τροφή ἔρχεται νά συμπληρώσει τήν πνευματική καί νά τονίσει τήν ψυχοσωματική ὀντότητα καί ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου, τή διφυῆ ὑπόστασή του, κάθε διατάραξη τῆς ὁποίας ὁδηγεῖ στήν ἀνισορροπία…
Ὁ ἤδη εἰς τήν Τράπεζαν τῶν Οὐρανῶν συνευωχούμενος Ἐπιφάνιος Μυλοποταμινός μετέτρεψε τήν κουζίνα του σέ παγκόσμιο Ἄμβωνα!
Δέν ἐκράτησε γιά τόν ἑαυτό του τήν διασημότητα, πού τοῦ προσέφερε ἡ μαγειρική του δεινότητα, ἀλλά τήν ἔθεσε στή διακονία τοῦ οἰκοδεσπότη τοῦ Οὐρανοῦ.
Κάθε πιάτο του καί μία προσευχή πρός τό Θεό, μία ἔκφραση ἀγάπης πρός τόν ἄνθρωπο.
Κυρίως ἀγάπης…
Μᾶς δίδαξε ὅτι τά πάντα ἐν πᾶσι Χριστός!
Ἀπό τά σαλόνια τῶν διεθνῶν γαστρονομικῶν ἐκθέσεων, ἀπό τό ταπεινό κελί του, ἀπό τούς ἀμπελῶνες του, ἀπό τό κρεβάτι τῆς ἀρρώστιας του, ὁ Μοναχός Ἐπιφάνιος ἐξαγίασε τήν ὕλη καί σηματοδότησε τό μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης, τῆς ταπείνωσης, τῆς μοναχικῆς ἁπλότητας, τῆς λιτότητας, τῆς ὑπομονῆς καί τῆς αὐτογνωσίας….
…..Ἡ μηλωτή, πού ὡς ἄλλος Ἠλίας, μᾶς ἄφησε νά τόν θυμόμαστε καί ἀπ’ αὐτόν νά διδασκόμαστε!
† Ο ΔΟΡΥΛΑΙΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ